W Karczmie

Sebastian przez chwilę patrzył na nią z nieufnością w oczach, lecz już po chwili poszedł na zaplecze. W Karczmie słyszeć można było wtedy głośny odgłos spadania czegoś na ziemie. Kierownik wyszedł, popychając przed sobą Sebastiana.

Pokazała Sebastianowi, żeby oddalił się kawałek, a sama zaczęła coś długo i zawile tłumaczyć. Sama wyglądała jakby na zmartwioną, zrozpaczoną i dalej tłumaczyła. Po chwili nawet było widać łzy na jej policzkach, a twarz Kierownika z wściekłej zmieniała się stopniowo na łagodną, współczującą. Zawołał Sebastiana.
-Tak długo jak będziesz potrzebował masz wolne. I przyjdź dopiero wtedy kiedy będziesz w stanie- powiedział i poszedł na zaplecze.
-Masz wolne. Tak długo jak tylko będziesz chciał. I kiedy będziesz chciał- powiedziała ocierając resztki łez z policzków.

Zamrugał niewiedzącymi, dużymi oczami.
-Coś mu powiedziała?-zapytał podejrzliwie.

-Ze jesteś dalekim kuzynem bratanka mojej siostry, która zachorowała śmiertelnie, a ty musisz tym wiedzieć i jeśli cię przy niej nie będzie to jego Karczma będzie przeklęta, a poza tym, jeśli pozwoli ci tylko wyjechać na jej śmierć, to potem popełnisz dzikie harakiri łyżeczką przy wszystkich klientach, przy czym ich straci, poza tym doprowadzi do śmierci iluśtam osób. Więc w to uwierzył- zaśmiała się cicho.

Chłopak uśmiechnął się lekko.
-Musisz być świetną aktorką.

-Aktorstwo to podstawa sukcesu- powiedziała

-Chcesz gdzieś pójść?- zapytał, zmieniając nagle temat

-Zawsze chętnie gdzieś pójdę, a co?

-To wybierzmy się gdzieś.-powiedział prosto do jej ucha.-Sami, we dwójkę.-dodał, nieco ciszej, kuszącym głosem. Poczuł, że dziewczyna zadrżała. Uśmiechnął się pod nosem. Tur wpatrywała się w przestrzeń. Wyglądało to tak, jakby była w szoku.
Nie odrywając wzroku z jednego punktu chwyciła go za rękę i poprowadziła na tyły Karczmy.
(pisam na tyłach)