W lesie

Istotnie, Zeus pokarał ją oddając w jej ręce magię chaosu, lecz niszcząc wszystko co napotka może wiele się nauczyć, czyż nie? powiedział patrząc, jak dziewczyna rozczesuje gęste włosie swego rumaka. Zacny koń, prawda, madame? Kiedyś posiadałem jednego. Nazywał się Yuko. Był rumakiem gorącokrwistym.

-Wierny towarzysz i mój przyjaciel, panie- powiedziała.
Odgarnęła niesforne włosy do tyłu, a z włosów swego rumaka zaczęła robić z nudów warkoczyki.

Sebastian uśmiechnął się smętnie i spojrzał w ciemną pustkę otaczającą ich jak nietrwała bańka mydlana, która za sekundę ma pęknąć. Rozejrzał się. Miejsce, w którym niegdyś stała jego siostra pochłonął mrok, i niemożna było wyczuć tam iskierki życia. Akasha ruszyła w las.

-Czemuś taki smutny, panie?- zapytała nie spoglądając na Sebastiana.
Poklepała swego przyjaciela po szyi i obróciła się przodem do swego rozmówcy.
-Nie lubię jak ktoś jest smutny- dała z delikatnym uśmiechem.

Nie jestem smutny, madame. Ja już po prostu taki jestem i nic zmienić tego nie potrafi. Wytłumaczył chłopak i zaczął przywoływać siostrę wtłaczając w jej myśli różne obrazy.

-Sprawiasz wrażenie przygnębionego, panie- powiedziała cicho.
Nagle na drzewie pojawiła się ognista wiewiórka, która radośnie skakała z jednego drzewa na drugie. Turquoise obserwowała ją uważnie.

Sebastian zaczął obserwować wyraźnie wiewiórkę. Po chwili zwierze padło na ziemie z nienaturalnie przekręconą głową. Czarodziejka spojrzała na niego szklistymi oczami. To nie ja, pani. Znam tylko dwie osoby które mogły by zabić duszę Bogu winne zwierze. To Vetario. Ale w tym lesie już go nie znajdziesz, madame. Uciekł.

Turquoise czuła się tak jak gdyby to jej skręcono kark. Zagryzła dolną wagę. Wiewiórka, która leżała na ziemi nagle spłonęła. Dziewczyna wzięła głęboki wdech dla uspokojenia i jeszcze przez moment patrzyła na prochy zwierzęcia.

Sebastian przyglądał się przez chwilę twarzy dziewczyny. Po chwili jednak odwrócił wzrok jak oparzony. Vetario pojawia się gdzieś aby zaraz zniknąć, pozostawiając kogoś pełnego smutku i żalu. Objął dziewczynę ramieniem, lecz zaraz je zabrał.

Turquoise przez chwilę starała się uspokoić. W końcu jej się udało. Wiedziała, że gdyby tego nie zrobiła to jej zwierzęca intuicja zawładnęła by nią i to skończyło by się tragedią.
-Jeszcze za to zapłaci- mruknęła pod nosem.

Nie sądzę.- pomyślał Sebastian. To prawie nic, w porównaniu do tego co robi ludziom. Jednak ogień tego zwierzęcia wciąż płonie w twym sercu, nieprawdaż?

-Oczywiście- odpowiedziała, a na drzewie pojawiła się dokładna kopia wiewiórki tyle, że z ognia.
Spojrzała w głąb lasu jak gdyby coś tam widziała. Wiewiórka znalazła już sobie towarzyszki, ale Turquoise wyglądała jak gdyby tego nie widziała. Miała dziwnie pusty wzrok.

Chłopak pomachał otwartą dłonią przed twarzą dziewczyny. Ta nie reagowała. Stanął więc przed nią i zaczął wyprawiać coś z dłońmi. Nic. Dziewczyna się wyłączyła.

Tur potrząsnęła lekko głową i spojrzała na Sebastiana. Spuściła głowę, by spojrzeć na wiewiórki, które biegały wokół jej nóg.

Sebastian również to zrobił. Był zdecydowanie zbyt blisko dziewczyny. Jednak jej ro chyba nie przeszkadzało. Wiewiórki biegały sobie wesoło.