W lesie

Turquoise zatrzymała konia przed krawędzią lasu. Poklepała go lekko po szyi. Wzięła głęboki wdech.
-Jedziemy- postanowiła.
Jej przyjaciel najwyraźniej miał z tym lekki problem. Dziewczyna zagryzła dolną wargę.
-No dalej. Bez ciebie nie pójdę. Zapomnij- zeskoczyła lekko z rumaka i zasłoniła mu oczy mrucząc coś pod nosem.
Wprowadziła konia i z powrotem na niego wskoczyła. Jechała dalej. Jej zaciekawiony wzrok ślizgał się po wszystkim. Zatrzymała nagle konia i zeszła. Pozwoliła swojemu rumakowi pożywić się trawą, a sama siadła pod drzewem. Założyła kaptur swojego elfickiego płasza, odchyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy.

Akasha, podczas nocnej, leśnej wyprawy usłyszała odległy ruch. nocą jej uszy były wyczulone na wszystko, a oczy niby kocie, w ciemności lepiej niż inni widziała. Powietrze nadchodzące spośród drzew było tak silne, że dziewczyna o mało co nie zakrztusiła się nim, ale nie dała po sobie tego poznać jakby w obawie, że nagle ktoś wyskoczy zza drzewa krzycząc coś niezrozumiale i machając rękoma w morderczym szale. Nic takiego jednak nie stało się, więc postawiła krok w stronę podejrzanego dźwięku. Słyszała oddech, głęboki, wolny i spokojny. I jeszcze coś... ciche trzaski... jedzonej trawy. Tak, na sto procent. Zapewne zmęczony drogą osobnik przystanął ze zmęczenia, a swego konia puścił wolno aby się mógł posilić. Szła do nieznajomych wolnym i uważnym krokiem tak, aby nie nadepnąć na nic co mogło by wywołać głośny, suchy trzask. Na jej nieszczęście niestety tak właśnie się stało. Odskoczyła od patyczka jak poparzona, przy czym wpadła na drzewo które widocznie miało zamiar się przewrócić. Dlaczegóż to Zeus pokarał mnie, oddając w me nieodpowiedzialne ręce magię chaosu nad którą zapanować ma stłamszona dusza i słabe dłonie nie potrafią... użalała się nad sobą, kiedy drzewo przewracało się.

Turquoise słysząc trzaski zmieniła się w wilka. Zjeżyła sierść i czekała aż nieznane jej zagrożenie zniknie bądź ją zaatakuje. Słysząc czyjeś użalanie się zmieniła się w siebie. Nadal czujna wypatrywała zagrożenia. Jej ręka odruchowo sięgnęła po broń przy pasie. Jej wzrok spoczął na nieznajomej osobie. Wyprostowała się, ale nadal pozostała czujna.
-Witaj- powiedziała cicho.- Czemuż się skradasz, pani?

Akasha przyjrzała się nie ufnie magiczce o brązowych włosach, w oślepiająco białej szacie. Mogła bym pytać o to samo, czyż nie, panienko? zasugerowała, kiedy drzewo za nią waliło się. Nazwano mnie Akasha. Akasha Ternuqlum. Jestem magiczką pierwszego stopnia w dziedzinie chaosu i lewitacji. Przedstawiła się ukazując przed przybyszką całą prawdę. A jak brzmi twoje imię, panienko?

-Turquoise Draka- przedstawiła się i dygnęła lekko.
Nie ufała jej. Była... dziwna. Nie pasowało do niej żadne inne określenie...
-Ja, pani, jestem tutaj. Pozwalam odpocząć swemu rumakowi- powiedziała.- Raczej się nie skradam. To nie w moim stylu...

Akasha rozejrzała się i zamknęła oczy, próbując dosłyszeć oddech kogoś innego w lesie. Nie usłyszała go, więc powiedziała: Las spokojny jest, czyż nie? Ja również tu jestem, panienko. Uśmiechnęła się lekko. Jestem, byłam i najzgodniej z prawdą zostanę. Jest to jedyne miejsce w którym spokój i ukojenie czuje.

Turquoise z powrotem siadła pod drzewem. Z nudów zaczęła tworzyć zwierzątka z ognia.
-Las to spokój. Tutaj znajdzie się azyl dla każdego- stwierdziła.

Las to ukojenie wieczne, a myślę czasem, że dusze zabłąkane błądzą pośród drzew. Zamyśliła się i otworzyła oczy, po czym rozejrzała się. Poczuła głód, ale nie ukazała tego w dziwnej obawie. Nad jaką magią panienka panuje? zapytała.

-Magia ognia. Zmieniam się też dodatkowo w dowolnie wybrane zwierzę. I świetnie władam biczem- stwierdziła.

Akash zaczęła przyglądać się dziewczynie badawczo. Nie lubiła magii żywiołowych, a już w szczególności ognia i powietrza. Nagle przez myśl przeleciały jej wzmianki o jej bracie. To oznaczało tylko jedno. On tam był.

Turquoise obserwowała Akashę. Magia chaosu była niebezpieczna. Bardzo niebezpieczna, a dziewczyna miała z nią problem. Wolała ją mieć na oku. Ciągle tworzyła jakieś zwierzęta z ognia. Były bardzo realistyczne. Nagle płomienie wystrzeliły w górę i zgasły.
-Ups- podsumowała Turquoise.

Sebastian nagle zeskoczył z jednego z najmarniejszych drzewek w całym lesie Grintgome i klepnął siostrę po ramieniu. Kiedy ta odwróciła się ziemia pod jego stopami rozstąpiła się, a chłopak o mało co nie wpadł do dziury przedzielającej las. Złożył jednak nogi i wpadł do niej. Spadał tak, lecz w końcu wyprostował się, a jego ogromne, czarne skrzydła zniszczyły ziemie wokół. Zaczął podlatywać w górę, kiedy ziemia widocznie miała zamiar się spoić. Chłopak rozłożył więc ręce i machnął nimi, a ziemia znów rozstąpiła się. Kiedy wyleciał jego skrzydła jakby opadły i zwiędły. Więc tak ma ukochana siostra brata swego wita?

Turquoise przyjrzała się badawczo przybyszowi i wstała. Podeszła do swego konia i coś mu szepnęła na ucho. Wolała się nie wtrącać do nie swoich spraw.

Nagle cały świat stanął w miejscu. Sebastian powolnie odszedł od siostry, zmierzając ku dziewczynie, która szeptała coś na ucho swemu wiernemu przyjacielowi. Każdy koń jest wierny. Przyjrzał jej się badawczo, a czas znów zaczął płynąć jak przed kilkoma sekundami. Spojrzał dziewczynie w oczy i powiedział: Witam. Nazwano mnie Sebastian Reno Ternuqlum. Jam jest magiem szóstego stopnia w dziedzinie naginania, czy też zatrzymywania czasu, piątego stopnia w dziedzinie latania i dwunastego w dziedzinie czytania i wtłaczania obrazów do myśli innych osobników. Podał jej rękę, na której pobłyskiwały złote, długie szpony. Czy moja siostra dała Ci już demonstracje swoich mocy, madame? Czy też nie otrzymałaś takiego zaszczytu?

Turquoise popatrzyła na mężczyznę.
-Zwą mnie Turquoise Draka. Pokaz mocy był przypadkowy, ale, panie, już się przekonałam o jego poziomie- powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie.