W pokoju

A po chwili się uspokoiła. Przestała już czuć zimno. Bylo jej ciepło. Nie wiedziała czemu. Zwykle nie odczuwała temperatury.

Starał sienie myśleć o tym, co przed chwilą zobaczył. Nagle poczuł chłodny wiatr. Był on obecny... w pokoju. zdziwił się, lecz nie okazał tego. Okno było otwarte. Znów zaczęło padać.

Tur zamknęła oczy i myślała nad tym czy nie powinna się jeszcze zdrzemnąć.

Vetario zamknął oczy i próbował nie myśleć o tym, co się teraz dzieje. Jeśli Raito rzeczywiście przybył go odwiedzić. Położył jedną dłoń w talii dziewczyny, a drugą wplótł w jej włosy. Pocałował ją krótko.

Martwił się czym. Była tego pewna, ale nie wiedziała czym. Przytuliła się do niego mocniej. I westchnęła cicho. Było jej dobrze. Ale się zaczęła zastanawiać czym zamartwia się Vetario. Zwykle niczym się nie przejmował, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie.

Za oknem znów błyski, grzmoty i deszcz. Idzie jesień...- pomyślał, jakby chcąc odgonić inne myśli.

-Nad czym tak rozmyślasz?- zapytała cicho.

-Nad pewną starą znajomością.- powiedział równie cicho. Już się uspokoił. Leżał i przyglądał się pięknym oczom dziewczyny

-A można się dowiedzieć co to za stara znajomość?- zapytała z uśmiechem.

-Miałem kolegę. Na imię mu Light, ale i tak wszyscy mówią do niego Raito, bo urodził się w Tokio, a w Japońskim słowniku nie ma L.- powiedział.- Lepiej go nie poznawać.

-Mhm...- mruknęła i się zamyśliła.

-Nie wiem jak ty, ale ja pójdę spać.-powiedział nieprzytomnym głosem. Dziewczyna kiwnęła smętnie głową, a Vetario już po chwili zapadł w głęboki sen.