Na szczycie

Turquoise stała na szczycie Otharu. Rozglądała się, ale jakby ze znudzeniem, pomimo, że widok był zachwycający. Dla niej był nudny. Wszystko było nudne. Niebo było nudne, las był nudny, świat był nudny i życie było nudne. A może by stąd skoczyć, żeby nie było nudno? Może by sie nuda skończyła wraz ze złamaniem karku...?

Vetario lubił straszyć Teq. Tym razem zakradł się do niej bezszelestnie od tyłu i koniuszkami palców zepchnął ją ze szczytu, aby po chwili chwycić ją za dłoń i z łatwością wciągnąć z powrotem.
-Witaj.-wyszeptał jej do ucha.

-Hej...- mruknęła cicho. Tak blisko śmierci, tak blisko spokoju, a tutaj on ją złapał. W sumie chyba tylko dzięki niemu jeszcze chodziła po tym zasranym świecie i tylko on utrzymywał ją przy życiu.

-Jak się dzisiaj czujesz?-zapytał.-Całkiem tu wysoko, chyba sobie skoczę.

-Źle okropnie i do dupy- stwierdziła.- Sama bym sobie skoczyła- dodała po chwili i westchnęła cicho.

-Oj nie smuć się.-powiedział- Dla pocieszenia zrobię coś dla ciebie.-dodał i chwycił ją za rękę. postawił krok za krawędzią szczytu i już po chwili lecieli spokojnie. Vetario sprawił, że tempo ich spadania zmniejszyło się.

Zdziwił ją nieco, ale nie dała tego po sobie poznać. Ostatnio nikt nie mógł wiedzieć co czuje, bo to było zbyt dołujące

-Podoba ci się?- zapytał jakby od niechcenia.

-Tak...- stwierdziła po dłuższej chwili milczenia. Spojrzała na niego nieśmiało, ale szybko odwróciła wzrok.

Byli już w połowie drogi na ziemie.
-Ech... Dawno nie widziałem Sebastiana, a chętnie bym go powkurzał.

-Masz potrzebę wkurzania kogoś?- zapytała.

-Zawsze i wszędzie.-odpowiedział.-Właśnie przypomniałem sobie czasy, w których nienawidziłaś mnie za zabicie bodajże wiewiórki.-zaśmiał się cicho.

-Jakby nie było nadal masz u mnie za to wielkiego minusa. Co ona ci zrobiła?

-Podrapała.-powiedział, przekomarzając się.-Oj no nie bądź zła.

-Nie jestem zła... Nie rozumiem jak można zabić niewinne zwierzątko